Ik zit vol, bommetje vol. Vol met snot, gedachten, twijfels, zorgen en onrust. Ik kan er niks meer bij hebben en denk alleen maar: laat me alsjeblieft met rust! Geluiden, prikkels, vragen, gesprekken, niks kan ik meer om me heen verdragen. Alles irriteert me en ik verlang naar stilte en rust! Naar alleen zijn in mijn eigen veilige bubbel. Niemand die iets van me verlangt of vraagt.
Voelen waar je nou echt behoefte aan hebt en daar ook daadwerkelijk naar handelen. Wanneer heb jij dat voor het laatst gedaan? En grenzen voelen en stellen? Voor jezelf opkomen, zonder je te verontschuldigen, helemaal voor jezelf kiezen?
Als je weet wie je bent en wat je nodig hebt en je best dicht en stevig in je kern staat, in verbinding met jezelf, dán sta je in je kracht. Maar als door omstandigheden of op je werkvloer of door overprikkeling je onbewust steeds verder van jezelf verwijderd wordt, kom je er op een dag ineens achter dat het eigenlijk helemaal niet zo lekker met je gaat. Op een moment dat je lichaam zegt: en nu is het klaar! En dan wordt je ziek, omdat je zoveel signalen hebt genegeerd.
Snotverkouden zit ik op de bank, slapeloze nachten, mijn lijf is vol onrust en mijn energiepeil op nul. Ik kan de rust niet vinden, terwijl mijn lijf er om schreeuwt. Ik meld me ziek en voel me schuldig. Ook dat nog. Als ik dan eindelijk zit word ik me bewust van mijn gedachten en dat ik de laatste tijd enorm over mijn grenzen ben gegaan. Dat ik afgelopen maanden langzaam steeds verder van mezelf verwijderd ben. Ik heb me mee laten slepen, ik ben oude patronen en oude pijnen weer tegengekomen.
Al 46 jaar ben ik zoekende. Zoekende naar wie ik ben, wat mijn passie is en wat mijn krachten en kwaliteiten zijn. Na 1,5 tot 2 jaar ben ik ergens weer klaar mee, kom ik mezelf weer tegen en heb ik behoefte aan een nieuwe uitdaging. Een oud patroon. Ik ben van zzp’er weer naar loondienst gegaan en ik voelde me benauwd, gevangen, op mijn vingers gekeken, overweldigend en zakte steeds verder weg. Nu, 3 maanden later, heb ik besloten weer als zzp’er te gaan werken. Mijn eigen keuzes maken, mijn eigen ruimte en vrijheid! Spannend als alleenstaande moeder maar ik voel nu al meer vreugde, motivatie en vrijheid.
Het wordt ons als kind niet geleerd wie we zijn, wat we nodig hebben, te leren luisteren naar je gevoel, te communiceren en af te stemmen, te durven voelen en te vertrouwen op jezelf. Ik hou niet van stempels, maar ik durf best te zeggen dat ik hooggevoelig ben en ADD heb. Als je weet hoe je in elkaar zit en hoe het bij jou werkt, kun je veel betere keuzes maken en ontdekken wat jij nodig hebt en hoe je dat voor elkaar kunt krijgen.
Wat zou het fijn en belangrijk zijn dat je op de basisschool al leert om met je gevoelens en emoties om te gaan. Te leren wat jouw kwaliteiten zijn en hoe je leert omgaan met jezelf en met anderen.
Leren hoe je leert voorkomen dat je hoofd steeds vol zit, leren omgaan met gedachten, je aandacht richten, je impulsen onder controle kunt houden, hoe je flexibel kunt leren schakelen bij overgangen, hoe je lichaam en hersenen werken, hoe je omgaat met teleurstellingen, hoe je kunt ontspannen en goed voor jezelf kunt zorgen en nog veel meer.
Vol, bommetje vol, je leest het al. Mijn hoofd staat niet stil. Ik duik onder mijn dekentje, kopje thee erbij en een meditatie op de meditatie app aan. In mijn eigen bubbel. Overgave. Stilte. Lief voor mezelf.
Liefs, Rilana
