Een beetje onzeker stappen ze de tuinderij in. Zijn we hier wel goed? Is dit De Pluimerije en zijn jullie wel open? Nadat ik het vriendelijk ogende, bejaarde echtpaar welkom heb geheten en uitnodig om samen de moestuin te bekijken lopen ze achter me aan de tuinderij in. Hij sterk voorover gebogen en een beetje wankel. Voetje voor voetje schuifelend over het iets te hoge gras rondom de groentebedden. Zij kordaat voorop, een stralende glimlach en direct vrolijk babbelend.
Ze vertelt me dat ze zelf altijd een moestuin hebben gehad. Dat ze er uren en uren instaken, ieder seizoen weer. Maar dat het niet meer gaat. Zijn handen doen pijn en zijn knieën willen niet meer. Zij vindt er niets meer aan als ze het niet samen kunnen doen. Hun moestuin is daarom inmiddels verleden tijd. Met veel pijn in het hart merk ik wel.
Zijn ogen staan weemoedig wanneer hij vertelt over de smakelijke bonen die ze ieder jaar met kilo’s tegelijk konden plukken en dat die zoveel smakelijker waren dan de boontjes die je tegenwoordig in de supermarkt koopt. Ik knik driftig van ja, helemaal mee eens. Alles wat je uit je eigen moestuin haalt smaakt honderd keer lekkerder. Puurder. Dat zal iedere moestuinier beamen! De groenten krijgen alle tijd om te groeien en om te rijpen tot super smaakvolle groenten. De liefde die een moestuinier in zijn groenten steekt proef je direct op je bord terug.
Bij het vak met de postelein staan we even stil. ‘Oh, postelein, daar hou ik niet van,’ zegt hij. ‘Dat maakte mijn moeder vaak voor ons klaar en daar gruwelde ik als kind echt van!’ Ineens gaat het gesprek niet meer over lekkere zelfgekweekte groentes, maar over die snotterige doorgekookte zomerpostelein van moeder, lang geleden. Postelein voerde hij daarom liever aan zijn geiten!
Ik moet er hartelijk om lachen en hoop tegelijkertijd dat onze schapen de postelein met rust laten. Bij ons is deze vergeten groente namelijk een hardloper die bijvoorbeeld graag door de lokale horeca wordt gekozen. Ze werd er afgelopen seizoen warm opgediend bij lamsvleesgerechten. Niet snotterig uiteraard, maar heel kort gestoofd en goed op smaak gebracht. In de vroege herfst zaten er kleine takjes postelein in onze slamix. Heerlijk zo’n zuurtje tussen de verschillende slasoorten!
Er bestaan twee soorten postelein; zomer- en winterpostelein. Beiden hebben blaadjes die direct doen denken aan een vetplantje. Zomerpostelein heeft mooie lichtroze stengels en groeit ofwel als bodem bedekkend plantje ofwel met stevige stengels rechtop. Winterpostelein groeit in bosjes met knapperige, frisgroene blaadjes. Postelein is ontzettend gezond. Het bevat veel magnesium, ijzer, kalium en hoge gehaltes van de vitamines C en E. Gebruik het zoals je met spinazie ook zou doen.
Recept: Snelle pasta met postelein
Dit heb je nodig voor 2 personen:
- 150 gram pasta
- 1 el olijfolie
- 1 teentje knoflook, geperst
- 1 sjalotje, fijngesneden
- Enkele kastanjechampignons, in kwarten
- Bosje postelein (in deze tijd van het jaar kies je winterpostelein. In de zomer weer de zomerpostelein)
- 200 ml koksroom
- Zout en peper naar smaak
- Parmezaanse kaas voor er overheen
- Lente- of stengelui, in ringetjes, voor de garnering
En zo maak je het:
- Kook de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking.
- Maak de postelein schoon en verwijder eventuele worteltjes. Snij in grove stukken.
- Fruit de sjalot en de knoflook in wat olijfolie en bak de kastanjechampignons ook even mee.
- Voeg de koksroom toe en breng dit aan de kook.
- Zet het vuur nu uit en voeg de pasta en de postelein toe. Laat de postelein in de warme saus slinken. Dit duurt ongeveer 3-5 minuten.
- Breng op smaak met versgemalen peper en eventueel wat zout en garneer met Parmezaanse kaas en ringetjes lente-ui. Eet smakelijk!
Liefs, Marjolein
