Dit jaar gaan mijn kinderen zelfstandig op vakantie, de een naar Curaçao en de ander een maakt een roadtrip door Europa (deels alleen). Ik merk dat dat best wat met me doet. Het wekt een gevoel van trots en dankbaarheid op dat ze al zo groot en zelfstandig zijn geworden. Het roept ook spanning en onrust op. Dochterlief wil ook nog even twee dagen voor haar reis naar een concert. Gedachten spoken als een zwarte vlek door haar hoofd: ‘Als ik maar niet ziek word, wat als de kaartjes niet geldig zijn, wat als… en wat dan?’ Het kost haar veel energie.
Zoonlief heeft alles tot in de details uitgestippeld en ingepakt, precies zoals ik hem ken. Hij houdt van dure camera’s en kwaliteit, maar daarnaast is het een echte back-to-basickampeerder met veel scoutingervaring. Hij reist dan ook met de trein met een goed uitgeruste rugzak, tent en alle handige tools waarvan je niet wist dat die bestonden. Als iemand dit kan, is hij het wel. Hij maakt zich geen zorgen, dus doe ik dat ook niet. Hoewel… het wildkamperen in de bergen vind ik toch best spannend.
Als ‘vakantie’ heb ik mezelf een drie daagse yogaretreat cadeau gedaan in Friesland. Yoga, meditatie, een ademsessie, suppen, kampvuur, heerlijk eten en een hottub. Kom maar op dacht ik, kan niet beter! Ik had me er enorm op verheugd. Helaas moest ik mijn verwachtingen bijstellen. Het waaide, regende en het suppen is dan ook niks geworden. De samenstelling van de groep sloot niet echt bij mij aan (toch wel een stuk jongere dames) en tijdens de ademsessie kwam er zoveel emotie los, dat ik daar de hele dag last van had. Gelukkig waren de lessen heerlijk en ben ik dichter tot mezelf gekomen na hectische weken. Dat was ook mijn intentie. Het contact met mezelf weer herstellen en weer durven voelen.
De eerste nacht thuis kreeg ik buikgriep, drie dagen vreselijk ziek geweest. En je snapt het, mijn dochter mocht ook een nacht overgeven na het concert en een nacht voor vertrek naar Curaçao. Beide geen oog dicht gedaan. Dat kon er ook nog wel even bij. De spanning liep hoog op, zou ze weer fit zijn voor de reis? Gelukkig knapte ze de volgende dag redelijk op en is ze inmiddels op Curaçao. Een moederhart heeft soms veel te verduren. Aangezien ik mezelf weer toestond om te voelen, kwam alles flink binnen.
En ik? Ik heb nu twee weken nodig om bij te komen. De zon schijnt, de tuin is er klaar voor, de dieren ook en de boeken liggen klaar. Naast het werken, tijd genoeg om ook te genieten van de tijd voor mezelf om daarna zelf vakantie te hebben en nog wat leuks met mijn allerliefste, leukste, dapperste kinderen te kunnen gaan doen. Wat ben ik trots en dankbaar!
Liefs, Rilana
