Soms zijn er van die dingen in je leven die je bezighouden. En gek genoeg lijkt het dan opeens alsof er heel veel voorbijkomt wat daarmee te maken heeft. Er zijn programma’s op tv, op de radio wordt erover gesproken, er komen allerlei artikelen voorbij…
Vanuit mijn werk als rouwbegeleider is het belangrijk de juiste kennis te hebben en van daaruit lees ik veel. Momenteel lees ik “Het puberbrein binnenstebuiten” van Huub Nelis. Een aanrader voor iedereen die privé of in het werk te maken heeft met pubers. Het legt uit wat de ontwikkelingen zijn in het brein van ‘de puber’ en waarom deze zich gedraagt zoals hij zich gedraagt. Naast de klinische uitleg, zit het boordevol tips en eye-openers, en ohja-tjes als je terugdenkt aan je eigen puberteit ;).
Wat dit met rouwbegeleiding te maken heeft? Pubers vallen overal een beetje tussen, het zijn geen kinderen meer, maar ook zeker geen volwassenen. En dus rouwen ze ook op hun eigen, unieke manier. Precies dát vraagt om extra aandacht, want een puber wil puber zijn, ergens bij horen, plezier maken en vooral een eigen leven hebben. Maar wanneer er verlies om de hoek komt kijken, bijvoorbeeld bij het overlijden van een dierbare of een scheiding van de ouders, vraagt dit nog meer van dat puberende brein. Soms kan het dan lijken alsof het niks met ze doet, ze willen er niet over praten en vooral doorgaan met het eigen leven.
En ja hoor, daar zijn de programma’s en artikelen. De puberteit, jongeren en rouw, jong verlies… Ik vind het fascinerend om te zien en te horen, hoe volwassen, open en eerlijk er door jongeren gesproken wordt over verlies, verdriet en rouw. Maar ook over het leven, jong zijn en plezier hebben. Niet zelden wordt er verteld dat ze zich niet gehoord voelen, eenzaam zijn en behoefte hebben aan erkenning. En hoe fijn het is om een ouder, leraar, buurvrouw of hulpverlener te hebben waar ze zich wel gekend voelen en de problemen mogen delen.
Het zijn geen kinderen, het zijn geen volwassenen, maar jongeren, pubers. Een groep apart, met eigen dromen, belevingen en wensen. Wat ik vooral leer is dat ze heel goed kunnen aangeven waar ze behoefte aan hebben, de uitdaging die ik zie is het durven luisteren, zonder oordeel. En dat dan blijkt dat de wereld van ‘de puber’ en die van mij als ‘volwassene’ helemaal niet zo verschillend hoeft te zijn.
