De sneeuwklokjes geven hun groene puntjes bloot tussen de deken van afgevallen bladeren. Vanaf 6 januari, drie koningen, het keerpunt in de natuur, ontwaak ik ook langzaam uit mijn winterslaap. Ik ben de afgelopen jaren steeds meer afgestemd op de cyclus van de natuur. Langzaam begint het nu in mij te kriebelen om de inspiratie, die altijd in ruime mate aanwezig is, vorm te gaan geven. De beelden in mijn gedachten zijn geordend de eerste schetsen zijn gemaakt. Er komt een nieuwe voorstelling aan!
Ik ga, wanneer de theetuin en het Rustpunt weer opengaan, de voorstelling Het lelijke jonge eendje spelen, met vilten poppen in het Tuintheater. Een verhaal over pesten, jezelf zijn en vriendschap. Een verhaal waarin ook de tijd een rol speelt. Wat is er, als eerste levensjaar verstreken is, van het lelijke eendje geworden? Natuurlijk is er nog veel werk te doen. Dat zijn de momenten dat ik vecht met de tijd, ik wil altijd meer doen dan er past in een dag. Dat is mijn grootste valkuil.
Andere (theater)makers hebben ook belangstelling om te komen spelen in het Tuintheater. Wat zou het mooi zijn om, naast mijn eigen voorstelling, anderen te ontvangen! Een gevarieerd aanbod voor jong en oud. Dus heb ik een voorzichtige planning gemaakt voor het komende jaar voor het Tuintheater. Daarnaast staan in het atelier diverse workshops gepland en de speksteen groepen starten weer op. Het is zo mooi om te zien wat er ontstaat uit een steen! Ik geniet van deze momenten waarin de tijd vergeten wordt.
Want de momenten waarop de tijd vergeten wordt zijn de momenten die je je jaren later nog kan herinneren. Een museum of voorstelling bezoeken, een workshop volgen, samen een kop thee of koffiedrinken op een terras daar genieten we allemaal van. En wanneer dat weer kan? We weten het niet.
De tijd zal het leren.
Liefs, Susanne
