Op Facebook zag ik een advertentie voorbijkomen, een foto van een blonde vrouw, midden in het leven, stralend van energie, hield een boek vast. Al op jonge leeftijd had ze haar man verloren aan kanker. Hierdoor was ze in een compleet nieuwe wereld terechtgekomen; de wereld van rouw. Ze had het zelf moeilijk gevonden om woorden te geven aan haar gevoel en heeft daarom een “rouw woordenboek” geschreven, om anderen te helpen die woorden wel te kunnen vinden.
Het was niet de advertentie zelf of het boek wat mijn aandacht trok, maar juist de reacties. Ik kan persoonlijk alleen maar positief zijn over zoiets, ik vind het prachtig als iemand zijn of haar eigen ervaring gebruikt om anderen te kunnen helpen. Maar ik schrok van de reacties. Gelukkig waren er heel veel positieve reacties, maar helaas ook veel negatieve. En gek genoeg was het juist dát waarom ik verder ging lezen… Want waarom zou je negatief reageren op iemand die zich kwetsbaar heeft durven opstellen en anderen wil helpen?
Al snel vond ik mijn antwoord, want wat alle negatieve berichten gemeen hadden was de boodschap: Rouw laat zich niet in een hokje stoppen, het is voor iedereen anders. En daarom waren ze van mening dat het boek geen bestaansrecht had. Dan kan ik beter mijn boekenkast gaan leeghalen, want dan heeft geen enkel boek rondom rouw of verlies bestaansrecht.
Het bleef spoken in mijn hoofd, waarom mag je niet uit eigen ervaringen spreken om anderen te helpen? Want dat is vaak het enige wat we hebben. En daar is precies de pijnlijke plek! Hoe ga je om met iemand die rouwt, waar heeft diegene behoefte aan? Daar is dus geen eenduidig antwoord op te geven, dit verschilt per persoon. Maar wat voor iedereen geldt: vraag waar iemand wel of geen behoefte aan heeft, want dan kan hij of zij dat zelf vertellen. Wees beschikbaar, toon interesse en vergeet niet dat iemand verdriet heeft, maar niet verdriet is. Het is nog steeds die vriendin/broer/collega/buurman, waar je mee kunt praten, lachen en kunt delen. Het hoeft niet alleen maar over de tranen te gaan, maar geef wel de ruimte om de tranen te laten zijn wanneer dat nodig is.
Wees niet bang om te vragen. Wanneer je open staat voor het antwoord en bereid bent te luisteren kan je nooit verkeerd gaan. Oprechte interesse en aandacht werkt voor iedereen helend en we kunnen het allemaal bieden.
Om toch even terug te komen op boeken: het boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ van Manu Keirse is een mooi handvat om een ander of jezelf te helpen. Hierin staan tips, vragen die je kunt stellen, uitleg over rouw en verdriet.
