Kun je je nog herinneren hoe je dacht als kind? Waar je van genoot, hoe de geuren waren van het huis waarin je woonde, hoe je speelde? Ik wel, ook al verdwijnen de herinneringen vaak naar de achtergrond in de hectiek van het grote mensen leven. Ik koester mijn jeugdherinneringen. De afgelopen week kwamen ze weer extra naar boven.
Met de dood dichtbij, bij het afscheid van een familielid, kwamen de herinneringen boven. Met de hele familie naar de plaatselijke voetbalclub (niet dat ik naar voetbal keek, dat vond ik toen ook al niet interessant) maar knuffelen en spelen met Rea en Jody, de rottweilers van mijn oom en tante. De warme dikke vachten door mijn vingers, ik had geen belang bij gele en rode kaarten, winnen of verliezen. Wel bij de kopjes warme chocolademelk die we kregen na afloop in de kantine. Heerlijk!
Het schaatsen op het kanaal in de vroege ochtend of tot laat in de avond, bij de verlichte ijsbaan. Afgelopen week had het gevroren en zodra ik naar buiten stapte in de vroege ochtend voelde ik me weer even een jaar of acht. De frisse, zo heldere lucht, de maan nog zichtbaar als een bleekgele vriendelijke ronde reus vlak boven de aarde. Ik hield van schaatsen. Ik durfde lekker hard en voordat de familie er erg in had was ik onder de brug door geschaatst … Ze vonden het geen goed idee! Ik werd via de kant weer opgehaald en moest beloven niet meer zo ver weg te gaan. Ik vond het stom dat ik klunend over de kant mee terug moest … Dat het door een groot wak en zwak ijs onder de brug heel anders had kunnen aflopen realiseerde ik me natuurlijk pas jaren later.
Afgelopen zaterdag werd ik al vroeg wakker, snel een kop thee, de ruiten krabben en op pad. Die dag kwam voor het eerst mijn nieuwe vriendinnetje spelen. Ze is 4 jaar en via Buurtgezinnen heb ik haar leren kennen. Buurtgezinnen is een prachtige organisatie, die vraag- en steungezinnen aan elkaar koppelt. Zodat het ene gezin wat meer rust en ruimte ervaart en de ander geniet van de gezelligheid en onbevangenheid van een kind. Bij ons thuis heb ik warme chocolademelk voor ons gemaakt en we hebben geverfd in het Knutselhuis, zoals ze mijn atelier noemt. ‘Heb jij geen roze?’ Ik deed een druppel rood en een kloddertje witte verf in een bakje en vroeg of ze even wilde roeren. De verwondering in haar ogen dat was goud waard! ‘HET IS ROSE!’
Schaatsen met haar gaat niet gebeuren, maar de chocolademelk en samen verven houden we erin! Het was een bijzonder week waarin verdriet, herinneringen en verwondering elkaar afwisselde. Het is een hele kunst om door de ogen van een kind de wereld te blijven zien!
Liefs, Susanne
