‘Hebben jullie kinderen?’ Ze kijkt me aan en terwijl ik terugkijk zie ik schrik in haar ogen. ‘Oh, sorry, dat was niet handig.’ Het zal in mijn blik te zien zijn geweest of misschien in de korte stilte die ik liet vallen. ‘Nee, wij hebben geen kinderen. Dit wilden we wel heel graag, maar het mag niet zo zijn.’ En dan valt het stil, een ongemakkelijke stilte. Waarom eigenlijk? Wat maakt het zo ongemakkelijk om over iets te praten wat zo ontzettend raakt?
Het hebben van kinderen is iets vanzelfsprekends, totdat het niet zo vanzelfsprekend blijkt te zijn. Dit hebben wij zelf ondervonden, toen wij -na twee jaar zelf proberen- bij de huisarts zaten met de vraag wat de volgende stap kon zijn. We gingen het traject in en na vele onderzoeken, hormonen, inseminaties en een ivf begon het er steeds meer op te lijken dat een toekomst met kinderen er niet in zat. Om ons heen werd het ene kind na de ander geboren, we waren blij voor anderen, maar voelden zelf ons verdriet. Na acht jaar hebben wij zelf besloten dat het goed is zo en dat is het ook. We hebben ons toekomstbeeld aangepast en genieten ontzettend van al die kinderen die in ons leven zijn gekomen.
Een kinderwens is iets wat in onze genen zit; we zijn gemaakt om ons voort te planten. Onze situatie is geen uitzondering, er zijn heel veel kinderwensen die niet uitkomen. Niet alleen bij stellen als ons, maar ook wanneer er geen geschikte partner gevonden is, homostellen waarbij het naast praktisch, ook juridisch ontzettend moeilijk is, keuzes die gemaakt moeten worden op basis van genetische risico’s en zo zijn er nog veel meer redenen. De uitkomst is hetzelfde; er is een diepgewortelde wens die niet in vervulling kan gaan, waar het bij vele anderen zo vanzelfsprekend wel gebeurt. En dat doet pijn.
Schaamte, schuldgevoelens, ongemakkelijke stiltes, de welbekende ‘elephant in the room’, stil verdriet… Er rust een enorm taboe op de onvervulde kinderwens. Het blijft een kwetsbaar onderwerp, ik denk juist omdat het zo vanzelfsprekend is. En tegelijk zo gevoelig, want het raakt je tot in de kern.
‘Weet je, ik ben blij dat je ernaar vraagt.’ Ik doorbreek de stilte en krijg een glimlach van haar terug. En ik meen het, want niks is zo pijnlijk als de vraag die niet gesteld wordt. Erover kunnen en mogen praten, ruimte krijgen en lucht geven. Ik sta op en schenk nog een kop koffie in. ‘Ik ben blij dat ik de vraag heb gesteld, het hield mij toch bezig.’ We kletsen verder, over kinderen, over de toekomst en relaties. We concluderen dat delen helend is. Want je moet het zelf doen, maar het hoeft niet alleen.
