Ik kan ontzettend genieten van een ochtend bij de kapper. Al is het alleen al dat ik in de bladen kan lezen. Terwijl de verf in mijn haar zijn werk doet zit ik heerlijk met een kopje koffie te bladeren in de tijdschriften. Ik lees verschillende artikelen; over verdriet, dicht bij jezelf blijven, het schrijven van je eigen levensverhaal. Stuk voor stuk zijn ze gericht op zelfontwikkeling.
Wat me het meeste bij blijft is de zin: “Je moet niet proberen beter te zijn dan de ander, maar de beste versie van jezelf.” Er wordt gerefereerd aan de social media kanalen en hoe we daardoor onszelf vergelijken met een geromantiseerd beeld van ‘de ander’.
Ik koppel het voor mezelf aan rouw en hoe hier tegenaan wordt gekeken. Er is veel wat ‘moet’ en ‘hoort’, maar ook dit is volgens die ‘anderen’. Ik heb al vaker geschreven over normaal, de standaard en hoe het hoort. Allemaal termen die ik het liefst direct uit het raam sodemieter omdat ze beperken, oordelen en veroordelen.
Aan de ene kant zijn we heel veel met onszelf bezig, wat wij voelen en denken, hoe we onszelf presenteren. En aan de andere kant zijn we vooral ook heel erg bezig met de ander, hoe die zich voelt, wat die denkt. En daar zit ook een grote valkuil, namelijk die van het invullen. Een opmerking die mij persoonlijk erg stoort is dat je niet zou mogen vragen naar de kinderwens van iemand. Dit zou kwetsend kunnen zijn voor degenen die geen kinderen kunnen krijgen. Ik vind het juist een hele fijne vraag, omdat het wordt gevraagd uit interesse. Omdat ik dan de keuze heb om mijn verhaal te vertellen. Met het risico nu in te vullen voor een ander, kan het voor iemand die de kinderwens heeft ook een heel fijne vraag zijn, omdat hij of zij dit dan kan delen.
Iemand die een groot verlies heeft meegemaakt heeft niet altijd zin om hierover te praten. Maar de vraag gesteld krijgen uit oprechte interesse geeft een keuze en opening voor een antwoord. Nee is ook een antwoord.
Als er iets is wat ik heb geleerd als rouwbegeleider is dat iedereen dit op zijn eigen manier en tempo doet. Er is slechts één overeenkomst: iedereen in hierin uniek. Het gaat in mijn ogen over begrijpen en begrepen worden, luisteren en gehoord worden en openstaan voor vraag en antwoord. Een kwestie van durven. Durven kijken naar wat de ander motiveert, inspireert en wat de ander zo uniek maakt. En niet onbelangrijk: wat jou motiveert, inspireert en uniek maakt. En of je dit nu doet door het schrijven van jouw levensverhaal of door dicht bij jezelf te blijven, als je het maar op een manier doet die bij jou past.
En wat die ‘beste versie van jezelf’ dan is, dat bepaal je lekker zelf!
