“Stilte, zodra je het benoemt is het er niet meer.”
Stilte… Het is een bijzonder iets. Het is niet te omschrijven, want wat je er ook over zegt, het zal nooit recht doen aan de kracht die het heeft. Stilte heeft vele functies, van ongemak tot veelzeggend en van onrust tot rust. Daarnaast is het een bijzonder krachtig instrument in gesprekken, vaak zijn we zelfs bang om het in te zetten.
Stilte in gesprekken geeft ruimte; om te denken, de juiste woorden te vinden of iets bewust ongezegd te houden. Het zit in onze aangeleerde manier van gespreksvoering stiltes op te willen vullen. Stilte geeft namelijk diepgang aan een gesprek, brengt ons dichter bij de kern van wat we willen zeggen. En daar komen soms “moeilijke” dingen uit voort.
Iedereen kent het wel: veel praten en weinig zeggen. Veel woorden gebruiken voor iets wat weinig of misschien helemaal geen woorden nodig heeft. Lekker kletsen over “niks” kan net zo krachtig zijn en soms even heerlijk de lucht klaren in een zwaar gesprek of moeilijke tijd.
En dan is er ook nog stilte om je heen, in je omgeving. Zelf probeer ik deze nog wel eens te vermijden door de radio of tv aan te zetten, afleiding zodat ik niet alleen zit met mijn gedachten. Waar ik dat laatste soms juist ook weer bewust wil opzoeken. In mijn studietijd vond ik niks erger dan na een gezellige avond stappen thuis te komen op mijn stille studentenkamer. Ik zette dan ook vaak muziek aan of de tv om bij in slaap te vallen. Tegenwoordig vind ik het heerlijk om ’s avonds voor het slapen nog even naar buiten te gaan met de honden en te luisteren naar de stilte die er ’s nachts kan zijn.
Stilte is niet altijd welkom, maar ook niet altijd ongewenst. Het is een mooi instrument om mee te spelen, te kijken en te observeren wat het doet. Bij jezelf en bij de ander in een gesprek, de woorden in de lucht te laten hangen en langzaam te laten zinken. Door stilte geef je ruimte en aandacht aan dat wat er net onder de oppervlakte is. En door stilte kan je luisteren, een instrument wat nog vele malen krachtiger is dan de stilte.
Ik daag je uit om te spelen met stilte, bij jezelf en bij de ander. Te voelen, kijken en luisteren naar wat het brengt. Maar vooral om het eigen en vertrouwd te maken, zodat je het kunt inzetten wanneer het kan en kunt doorbreken wanneer nodig.
