Ze zit op een lekker hangstoel, haar benen onder haar getrokken. Ze zit te vertellen over wat er gebeurt in haar hoofd, de rommel die het is. Alle verhalen gaan door elkaar heen en ze wordt boos op iedereen, de wereld, het onrecht en vooral op zichzelf. ‘Waarom lukt het nou niet, snap ik het niet?!’ Ze schreeuwt het bijna uit, haar knokkels zien wit van het ballen van haar vuisten en ik zie haar kaken samenknijpen van woede. Ik zeg niks, observeer en laat haar vertellen en boos zijn. En dan opeens verzacht alles en komt er een diepe zucht.
‘Wat gebeurt er nu bij je?’ Ik vraag het voorzichtig, ze is nu zo kwetsbaar, ik durf bijna niks te zeggen. Tranen rollen over haar wangen, het lukt haar niet om te praten. En zo blijven we even zitten, zij volledig in zichzelf en haar verdriet gekeerd en ik als toeschouwer. In mij schreeuwt iets: ‘geef haar een zakdoek, een glas water, een knuffel, doe iets!!!!’. Maar de rouwbegeleider in mij weet dat ik dit nu juist niet moet doen, dat dit een heel belangrijk moment is. Door haar iets aan te bieden, zeg ik eigenlijk ‘Stop maar met huilen’. Maar dat is juist wat haar altijd is gezegd: ‘Niet huilen, flink zijn, kiezen op elkaar en doorgaan’. En ik wil haar juist die emoties laten voelen, doorleven, ruimte geven. En dus blijf ik stil, ben ik aanwezig, een veiligheid voor haar, zodat zij kwetsbaar kan zijn.
En dan komen er woorden, er is rust en ze haalt nog eens diep adem. Ze neemt een slok water en ze maakt weer contact. Ze vertelt wat er gebeurde, hoe boos ze was en dat ze opeens besefte hoeveel verdriet en gemis er is. We praten erover, hoe dit voor haar was en nu is, dat ze zich eenzaam voelt, maar ook steeds sterker en om hulp durft te vragen. We doen samen een ademhalingsoefening en dansen door de kamer op haar favoriete nummer. Terug naar het nu, het lichaam weer in beweging, alle spanning en emotie er weer uit.
We sluiten af, dit is meer dan genoeg voor vandaag. ‘Weet je wat zo fijn is?’ zegt ze net voordat ik de deur uitstap, ‘Het is zo fijn dat ik MIJN verhaal mag vertellen, zonder dat er iemand over oordeelt. Dat lucht zo op!’ Ik glimlach, bedank haar voor vandaag en loop naar mijn auto. Ik zet de muziek hard aan en zing mee en dan komen ook bij mij de tranen. Dankbaar voor het werk dat ik mag doen en de mooie mensen die ik mag begeleiden.
“I sat with my anger long enough, until she told me her real name was grief.” – Isaac Rowe
