Ontslag blijft onverminderd hoog, Ondernemers staat het water aan de lippen, Vestigingen gedwongen om te sluiten door Corona. Dagelijks komen dergelijke berichten voorbij en ik merk aan mezelf dat ik er niet meer van schrik. En ik schrik van dit besef, want hoeveel ellende schuilt er achter deze koppen? Onzekerheid, financiële zorgen, onrust, verdriet. Het verlies van je baan staat nooit op zich, het heeft invloed op vele stukken in je leven.
Zelf merk ik als ondernemer ook de gevolgen van de coronacrisis, maar dit staat op geen enkele manier in verhouding. Ik kan mijn werk nog uitvoeren, hetzij aangepast. Hoe het moet zijn om dat waar je keihard voor hebt gewerkt, alles voor hebt gegeven en waar alle liefde en zorg in zit, ziet afbrokkelen en je kan niks anders dan aan de zijlijn toekijken, daar kan ik mij geen voorstelling bij maken.
Maar ook de niet-ondernemers, alle medewerkers die ondernemingen en bedrijven maken tot wat ze zijn. Die gezichten zijn van de winkels, horeca en kantoren. Ook zij steken veel liefde in het werk, zijn toegewijd en werken hard. Wanneer je iemand vraagt iets over zichzelf te vertellen komt heel vaak het antwoord: “Ik ben … , …. jaar oud, ik woon in … en werk als … bij bedrijf X.” Werk is vaak een wezenlijk onderdeel van onze identiteit, ons werk zegt iets over onze talenten, interesses en dagelijks leven. En dan komt dat moment, dat je gevraagd wordt bij management of directie te komen en je te horen krijgt dat je bent ontslagen. Dat is klap één. En dan moet je verder gaan denken.
Afscheid nemen van je baan, de plek waar je met veel (of misschien ook wel minder) plezier hebt gewerkt. Helaas is dit iets wat vaak wordt overgeslagen, zeker in het geval van ontslag. Een laatste borrel met collega’s, uitwisselen van herinneringen, nog een laatste contact met klanten en leveranciers. En op dit moment is dit met alle maatregelen helemaal een lastig punt, ook wanneer iemand met pensioen gaat of zelf besluit een nieuw avontuur aan te gaan.
Het afsluiten van een periode in ons leven geeft de mogelijkheid fris naar de toekomst te kijken. Open eindjes geven onrust. Ik denk terug aan het moment dat ik zelf besloot om te stoppen en voor mezelf te starten. Dat was een heel spannende en moeilijke keuze. Het was midden in de zomer en mijn collega zou met vakantie zijn wanneer ik mijn laatste werkdag had. Mijn afscheids’feestje’ werd naar voren geplaatst en we zijn met elkaar wezen lunchen. Hiermee was het afgesloten en kon ik met een goed gevoel verder. En ik hoop dat iedereen, of je ontslagen wordt, je bedrijf moet stoppen, zelf besluit verder te gaan of degene bent die mensen moet laten gaan, de kans krijgt op een goed afscheid.
