De coronacrisis woekert voort; het virus is nog lang niet onder controle. De anderhalvemetersamenleving blijft nog wel even. Voordat iedereen – die dat wil/nodig heeft – een vaccin te pakken heeft, zijn we waarschijnlijk voorbij de zomer. De lockdown is een feit en uitzicht op versoepeling van maatregelen is er nog even niet.
En dan zit je nog steeds thuis. Thuis met je partner. Thuis met de kids. Thuis met je werk én dat van je partner. Thuis met de school van je kids. Je kunt nergens heen, want alles is gesloten. Van museum tot je favoriete koffietentje; álles waar je ook maar een beetje plezier uit kon halen, is dicht. En woon je midden in een stad dan is een strand of bos ook niet direct voorhanden. Bovendien sta je in sommige gevallen zelfs dáárvoor in de file.
Dagelijks zien we in het nieuws hoe artsen en verpleegkundigen zich uit de naad werken om mensen met een coronabesmetting in leven te houden. Een niet altijd even eerlijke strijd. Want als je na heel veel zorg tóch een patiënt verliest, komt dat niet alleen bij de nabestaanden hard aan. Artsen en verpleegkundigen zijn mensen waar we absoluut trots op kunnen zijn.
Of wat te denken van al die ondernemers die vooral kijken naar wat wél mogelijk is om hun bedrijf tóch te kunnen voortzetten. Of die het zelfs over een andere boeg gooien en een totaal nieuwe richting inslaan. Opnieuw mensen waar we trots op kunnen zijn.
In deze coronaperiode lijken meer mensen er behoefte aan te hebben om met een coach aan de slag te gaan. Veel zaken lopen anders dan gepland. Daardoor ontstaan er nieuwe vraagstukken, vooral over de eigen rol binnen deze nieuwe, bijna onwerkelijke realiteit.
Als calvinistische Nederlanders zijn we heel snel geneigd om te kijken naar wat er mist in ons leven. Maar als je juist uitgaat van wat er wél is, kom je tot heel mooie ontdekkingen. Je werkt thuis, dus mag je concluderen dat je een huis hebt én werk. Je begeleidt je kinderen in hun schoolwerk, dus je mag er van uit gaan dat je genoeg verstand van zaken hebt om de lesstof uit te leggen en je kinderen verder te helpen in hun ontwikkeling. Je vindt je plekje in huis om te werken ondanks iedereen die er is, dus kun je er van uit gaan dat je flexibel bent in je doen en laten.
Onze rol in deze nieuwe omstandigheden ligt ineens op een heel ander vlak dan voorheen. En zo ontdek je wellicht zelfs nieuwe vaardigheden. De moeite waard om te onthouden voor als je weer eens een sollicitatiegesprek hebt.
Vaak vergeten we dat we ook wel eens trots op onszelf mogen zijn. Per slot van rekening zijn er maar weinigen opgeleid tot leerkracht of docent. En tóch zijn de meesten van ons in staat om de kinderen te begeleiden met het schoolwerk. Het voor de meesten van ons (voor mij in ieder geval wel) alweer lang geleden dat we op school zaten. Dus is het bést een prestatie dat je dit zómaar weer even doet. En dat het je – hoe druk het ook mag zijn thuis in deze periode – tóch lukt om dingen gedaan te krijgen.
Zet aan het einde van de dag eens op een rijtje wat je zoal gedaan hebt vandaag. Je zult zien dat je heel veel uiteenlopende zaken hebt gedaan en daar mag je gewoonweg bést trots op zijn.
